'Beş yaşındayken babanız öğretmeninizdir; Yirmili yaşlarımızda 'kötü adam', 'hayatımız boyunca ise yol göstericinizdir..'
Anne babanızı hayattayken üzmenin, gidince üzülmenin bir anlamı yok.
Babasının sürekli "şikayetleri" nedeniyle babasının evinde yaşamaktan hoşlanmayan bir evlattım. Bana her zaman şunu söylerdi:
'Kullanmıyorsanız lambayı kapatın"
"Kimsenin olmadığı odada televizyon açık. Kapat şunu!"
"Kapıyı kapatın"
"Bu kadar suyu israf etmeyin"
Babamın beni bu küçük şeylerle rahatsız etmesi hoşuma gitmiyordu.
Bir gün bir iş görüşmesi için davet aldım. Şöyle düşündüm: "İşi alır almaz bu eviterk edeceğim. Bir daha babamın şikâyetini asla dinlemeyeceğim."
Röportaj için ayrılırken babam bana bazı tavsiyelerde bulundu: "Size sorulan sorulara çekinmeden cevap verin. Cevabını bilmiyorsanız bile güvenle konuşun."
Bana yolculuk için ihtiyacım olandan daha fazla para verdi.
Görüşme yerine geldiğimde kapıda koruma olmadığını fark ettim.
Kapı dışarıya açıktı, muhtemelen geçen ya da girenleri rahatsız ediyordu.
Babamın sözlerini hatırlayarak kapıyı kapattım ve ofise girdim.
Yolun her iki tarafında da güzel çiçekler görebiliyordum ama bahçıvan kapıyı açık bırakmıştı ve hortumdaki su akmaya devam ederek su yola taştı. Daha sonra tüpü kaldırdım ve ihtiyacı olan diğer bitkilerin yakınına yerleştirdim.
Resepsiyon alanında kimse yoktu ama görüşmenin birinci katta yapılacağını belirten bir tabela vardı.
Yavaş yavaş merdivenleri çıktım, saat sabahın 10'u olmasına rağmen ışıklar hâlâ yanıyordu, muhtemelen önceki geceden kalmaydı.
Sonra babamın sözleri aklıma geldi:
"Neden ışığı kapatmadan odadan çıkıyorsun." Artık benim de duyabileceğimi düşündüm. Bu düşünceden rahatsız olsam da anahtara uzanıp ışığı kapattım.
Yukarıda büyük bir odada sıralarını bekleyen bazı insanlar gördüm. Oradaki insan sayısına bakınca o işi alma şansım olup olmadığını merak ettim.
Biraz tedirgin bir şekilde koridora girip kapının yanında yer alan "Hoşgeldiniz" yazan paspasın üzerine bastığımda ters olduğunu fark ettim. Sonra biraz sinirlenerek düzelttim.
Alışkanlıkları unutmak zordur.
Ön sıralarda çok sayıda insanın toplanıp beklediğini, arka sıraların ise boş olduğunu ve bu koltuklarda birkaç bekleyenin dağınık oturduğunu gördüm.
Babamın sesini tekrar duydum: "Kimsenin olmadığı alanda bekleyenler neden ayrı ayrı oturuyor?"
Gereksiz vantilatörleri kapattım ve boş sandalyelerden birine oturdum. Birçok erkeğin görüşme odasına girdiğini ve hemen başka bir kapıdan çıktığını gördüm.
Dolayısıyla röportaj sırasında ne sorabileceklerini tahmin etmenin bir yolu yoktu.
Sıra bana geldiğinde, görüşmecinin karşısına biraz endişeyle çıktım. Evraklarını aldı ve bakmadan bana sordu: "Ne zaman çalışmaya başlayabilirsin?"
Şöyle düşündüm: "Bu röportajda sorulan yanıltıcı bir soru mu yoksa işi bana teklif ettikleri doğru mu?"
-"Ne düşünüyorsun?"- patron bana sordu.
- Burada kimseye soru sormuyoruz çünkü onlar aracılığıyla birinin yeteneklerini değerlendiremeyeceğimize inanıyoruz. Yani bizim testimiz kişinin tutumunu değerlendirmektir.
Adayların davranışlarına göre bazı testler yaptık ve hepsini kameralarımız aracılığıyla gözlemledik.
Bugün buraya gelen hiç kimse kapıyı, boruyu, karşılama minderini tamir etmek, vantilatörleri kapatmak veya işe yaramaz bir şekilde çalışan ışıkları kapatmak için bir şey yapmadı. Bunu yapabilecek tek kişi sendin, bu yüzden bu iş için seni seçmeye karar verdik, dedi bana.
Babamın disiplinli öğretilerinden her zaman rahatsız olmuştum ama o andan sonra anladım ki ilk işime ancak bunun sayesinde kavuşmuşum.
Babama olan kızgınlığım ve kırgınlığım tamamen kaybolmuştu, sonra babamı da işe götürüp eve mutlu dönmeye karar verdim.
Son Söz: Ebeveynlerimizin bize söylediği her şey sadece bizim iyiliğimiz içindir.
Kimseye ağır gelmemeli..
Yorum Yazın