Ülkenin her tarafı mahşer yeri gibi. Ölüm, acı, gözyaşı, hayal kırıklığı, isyan….
Ülkece bütün duyguları bir arada yaşıyoruz
Bazen nefes alamıyor, bazen boğuluyor, bazen ağlıyor, gelecek kaygısıyla, dehşetle ekrana, çevremizde yaşananlara bakıp ‘Biz ne yaşıyoruz?’ diyen iç sesimiz haykırış olup gök kubbeyi inletiyor.
Her evde bir cenaze, her evde bir acı, bir kayıp. Tarifsiz acıların yaşandığı günler…
Peki neden göz göre göre gelen bir kıyametin içine düştük. Sorumlular kim?
Üç kuruş için insanlığını, vicdanını, hasiyetini satan insanların yarattığı bir cehennem bu.
En alt kademesinden en üst kademesine kadar, bu binaların yapılmasına göz yumanlar, haksız yere kazandıkları milyonları bağışlayıp, vicdanlarını rahatlatmak istiyo, hemde bağışı şova çevirerek cehennemi sirk alanına çeviriyorlar…
Ölen onbinlerce insan! Sayı değil can…
Onlar; hayalleri umutları olan, sevdiklerine son bir veda bile edemeden giden binlerce nefes binlerce ses….
Şimdi biz onların yerine nefes almalı, onların çıkaramadığı ses olmalıyız. Bu fıtrat değil cinayet…
Seri katil edasıyla işlenmiş, gözü paradan başka bir şey görmeyen, dünya malına tamah edenlerin göz göre göre işlediği korkunç bir cinayet…
İnsanları bu kadere mahkum eden cehaletin ta kendisi… Bu kadar cahilin yaşadığı bir ülkede kim bilir göz göre göre kaç cinayete daha şahit olacağız...
Bir türlü yardımın ulaştırılamadığı evlerde soğuktan, açlıktan can verenlerin ölümüne neden olan sadece deprem mi? Gözünün önünde yitip giden canlarına ulaşamayan anne babaların çaresizliğinin nedeni sadece deprem mi?
Hayır!
Nedeni koordinasyonsuzluk, vizyonsuzluk, kararmış ruhlar, empati yoksunluğu çeken benmerkezci yöneticiler. Onlar hiç bir şeyi doğru dürüst yapmayı beceremeyen şovmenler...
Bilime gözlerini kulaklarını tıkayan, üç maymunu oynayan liyakatla bir yerlere gelmiş cahil yöneticiler yüzünden canımız yandı. Cehaletin en acı yanı sonucuna hep beraber katlanmak zorunda oluşumuz...
Prof. Celal Şengör'ün dediği gibi 'Senin cahiliğin benim hayatımı etkiliyor.'
Ey cehaletten liyakatten beslenen yöneticiler; 'Çocuklarım çıkmadan ben bu bisküviyi yiyemem! diyen babanın, evladına bir daha sarılamayacak olan annelerin, kardeşlerine, sevdiklerine son kez sarılamayan insanların vebalinde boğulun…
