Yeni Nesil Savunma Biçimi: "Unutkanlıkla Aklamak!"

ORHAN ERGEZER YAZDI

Zeydan Karalar'ın emniyetteki ifadesi, klasik bir "benim alakam yok" savunmasının, detaylılaştırılmış ama içi doldurulmamış halidir. İfade sahibi, kendisine yöneltilen suçlamaların hiçbirine doğrudan ve somut delil sunarak yanıt vermiyor; daha çok karakter savunması üzerinden bir meşruiyet inşa etmeye çalışıyor. Yani diyor ki: Ben öyle biri değilim. Oysa mesele bu değil. Ceza hukuku kim olduğunla değil, ne yaptığınla ilgilenir.

Öncelikle Baki Nugay isimli şahısla görüştüğünü kabul ediyor. Görüşmeyi kendisi talep etmemiş olabilir ama "görüştüm" diyerek irtibatı kabul ediyor. Bu başlı başına bir temas beyanıdır. Görüşmenin içeriğine dair "menfaat talebi olmadı" diyor ama bunu sadece kendi beyanına dayandırıyor. Oysa karşı taraftaki şahsın tutuklu olduğu, baskı altında ifade verdiği ya da iftira attığı yönünde somut bir delil sunmuyor. "Benim kişiliğim itibariyle böyle bir konuşma olmaz" ifadesi, hukukta karşılığı olmayan bir söylemdir. Şahsi ahlakı savunarak suçlamayı bertaraf etmek isteyen biriyle karşı karşıyayız.

İhalenin şeffaf ve denetlenebilir olduğunu, Sayıştay ve müfettiş denetimlerinden geçtiğini söylüyor. Bu, bir belediye başkanının görev tanımıdır, fazladan bir meziyet değil. Ayrıca Sayıştay’ın veya Mülkiye Müfettişleri’nin denetimleri mali ve idari yöndedir, ceza soruşturmasıyla doğrudan ilişkili değildir. Bu denetimlerde sorun çıkmamış olması, ceza sorumluluğunu mutlak olarak ortadan kaldırmaz. Çünkü ceza yargısı kişisel eylemle ilgilenir, kurumsal süreçlerle değil.

HTS kayıtlarına ilişkin açıklaması daha da dikkat çekici. Adnan Tan Dehnioğlu ile yapılmış 27 saniyelik bir görüşmeden haberi olmadığını söylüyor. İfadenin bu kısmı, klasik “hatırlamıyorum” savunmasıyla geçiştiriliyor. 27 saniyelik bir görüşme kısa olabilir ama ceza hukukunda 2 saniyelik bir konuşma dahi suçun vasfını değiştirebilir. Kaldı ki bu görüşmenin içeriğini hatırlamıyor olması, o görüşmenin riskini ortadan kaldırmaz.

Özcan Zenger’in İstanbul’a gidip gelmesiyle ilgili, "bilgim yok" diyerek sorumluluktan kaçınıyor. Ama bu kişi belediyede çalışan bir personel. Resmi görevli mi değil mi bilmiyorum demek, bir başkan için zaaf göstergesidir. Hele ki bu kişi temizlik işleri gibi kritik bir alanda çalışıyorsa, onun kimlerle temasta olduğu, hangi şehirlerde ne yaptığı bilinmelidir. Yoksa suistimal zemini doğar. Zaten soruşturmanın da aradığı budur: kamu gücü üzerinden oluşturulmuş bir nüfuz ağı var mı?

fade boyunca sıkça tekrar eden bir savunma hattı var: "Ben kimseye menfaat sağlamadım, kimseyle çıkar ilişkim olmadı..." Ancak bu sözlerin hiçbirinin arkasında delil yok. Yani inkâr var, ama ispat yok. Oysa ceza yargılamasında susmak bir haktır, ama konuşuyorsan içini doldurmak zorundasın. Aksi halde savunma değil, kaçış olur.

İşin en kritik noktası ise siyasi soruşturma iddiası. Bu söylem çok tanıdık. Ne zaman bir kamu görevlisi hakkında ciddi bir iddia ortaya atılsa, işin rengi değiştirilmeye çalışılır. “Bu bir siyasi operasyondur” demek, dikkatleri hukuki zeminden koparıp politik arenaya çekmek için klasik bir taktiktir. Oysa hukuk, iddiaların siyasi olup olmadığını değil, gerçekleşip gerçekleşmediğini sorgular.

Özetle bu ifade, yüzeyde düzgün ama içerikte zayıf bir metindir. İnkâr eder, ama delil sunmaz. Kişilik savunması yapar, ama hukuki açıklama yapmaz. Herkesle görüşülmüş, ama hiçbir şey hatırlanmamıştır. Ne varsa 'bilinmiyor', 'hatırlanmıyor' ya da 'ben öyle biri değilim' denilerek geçiştirilmiştir. Bu haliyle metin, güçlü bir hukukî savunma değil; algıya dayalı, yüzeysel bir siyasal savrulmadır.

Gerçekten suçsuz olan biri, unutkanlığa sığınmaz; açıklıkla anlatır. Çünkü korkacak şeyi yoktur. Bu metin ise korkunun satır aralarında saklandığı bir metindir. Ve hukuki açıdan her satırı açık bir yükümlülük doğurur: açıklamadığın her şey, aleyhine döner.