Çocukluk yıllarımızdan hatırlarım, böyle diğerkâm ruhlu dünya tatlısı naif komşularımız vardı. Suna teyze, Selvi teyze, Necmiye teyze, Asya abla, Döndü nene ve Esma teyze, hepsi de canım annemin ahretlik can arkadaşlarıydılar. Onlar öylesine paylaşma aşığı insanlardı ki bir kap yemek dahi yapsalar muhakkak onun yarısını “Komşu Payı” diye dağıtırlardı.
Hatta bazıları tamamını dağıtır da kendilerine yiyecek bir şey bırakmazlardı.
İnsani değerlerimizin ve yaratılışımızdaki ana gayeden uzaklaştığımızdan toplum olarak bu güzel davranışları unuttuk, kaybettik. Artık ne bayram, ne oruç, ne iftar ne de sahur sevinçleri bizi mutlu etmiyor.
Çünkü, 'ATANMIŞ RUHLAR'ı , 'ADANMIŞ RUHLARA'a tercih ettik, 'Rüveybida Adamlar'ı başımıza taç ettik, makam verdik mevkii verdik olmadı uğurlarında can verdik. Bu gün ne kadar değersizlik varsa hepsini değer edindik ne insan hakkı ne de komşuluk hakkı nedir bilmiyoruz.
Oysaki toplumsal barışın en temel dayanaklarından birisi belki de en önemlisi iyi komşuluk ilişkileridir. Annemin o can arkadaşları, o iyi insanlar artık yok, hepsi bir bir rahmeti rahmana, refik-i alâya, en yüce dosta yürüdüler.
Anne… bana senin türkülerini söyle Selvi teyzeye, Suna ablaya, Saniye ablaya, Necmiye teyzeye, Asya ablaya, Döndü nineme söylediğin gibi söyle. Bana … 'Ay le canım'ı , söyle Anne. 'Ay le canım'ı… 'Ay le canım'ı… 'Ay le canım'ı
Gitti canımın cananı
ay le canım vay le canım oy canım
Bıraktı beni yaralı
ay le canım vay le canım oy canım
Doktor gelse tabip gelse
ay le canım vay le canım oy canım
Bulunmaz derdime çare
ay le canım vay le canım oy canım
Eski zaman komşulukları ve komşuları artık yok ve bundan böyle de hiçbir zaman olmayacaklar. Eskinin naif, yalın, karşılıksız gönülden, candan veren samimi iklimini yeniden ortaya çıkarmak zorundayız. Bu hem kaybettiğimiz değerlerin yeniden ihyası için, hem sevgi dolu kardeşlik dolu komşuluk ilişkileri için hem de toplumsal barışın yeniden ikamesi için olmazsa olmaz en yaşamsal önceliğimizdir...
Facebook Yorum
Yorum Yazın