Sorun nerede? Sendikanın renginde mi, başkanın cebinde mi?

Çalışan hemen hemen herkes emeklilik gününün hayalini kurar. Kimisi emekli olunca dünyayı gezmek, kimisi sesiz sakin bir sahil kasabasına yerleşmek, kimisi de varsa borcunu ödemek ister. Kısacası çalışırken fırsat bulup yapamadığı her şeyi planlayıp hayata geçirmek ister. Amma velakin, nüfusu 400 binlere dayanan bir ilçe belediyesi düşünün.

Meşakkatli ve uzun yıllar çalışıp emeklilik sürecini tamamlama noktasına geldiğinizde, bütün hayalleriniz, umutlarınız, gasp edilip elinizden alındığında umutsuzluğa ve çıkmazlık sarmalına sürükleniyorsunuz.

Emekli, alamadığı kıdem tazminatını uzun soluklu yargısal süreçlere itilmek suretiyle, arabuluculuk, iş mahkemeleri ve dava masrafları ödemek zorunda bırakılıyor. Bunca maddi ve manevi eziyeti canla başla çalışan emekçilere reva görüyorlar. Verilen sözler tutulmadığı gibi güven zaafiyeti yaşanıyor.

Sabır yoruluyor, zihin yoruluyor, beklemek yoruyor adeta sınanıyorsunuz. Mağduriyetiniz anlaşılmıyor, çığlıklarınız sağır kulaklarca duyulmuyor.
Ahlaki değerleri en üst düzey de korumaya gayret gösterip, vaki olanda hayır varmış deyip; günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovalarken uzun bir bekleyiş sürecine tabi tutuluyorsunuz.

İşçi, işveren ve sendikanın ortak bir zemin de buluşması çok zor olmasa gerek. Bir belediye başkanı aldığı kararların olumsuz yansımalarını hiçe sayabiliyorsa, şunu sormak gerekir; her yıl için emekli kıdem tazminatlarına ayrılan bütçeyi ne şekilde kullanıyorsunuz, açıklar mısınız?

Sağından baktık solundan baktık bilen beri gelsin.  İşçinin emekçinin  hakkını gözetmeyen kul hakkına geçmiş olur, hak yemek çürümüşlüğün dibe vurmuşluğun vücut bulmuş halidir .İçimizde ki savaşçı ruhu çıkarmadan hak kazanmanın imkansızlığını öğrettiler.
Sosyal demokrat bir belediye başkanına hiç yakışmıyor.